وزیر نیرو و هنر سه‌سال ماندگاری
عبداله باباخانی/ این‌که وزیری در کابینه پُرنوسان ایران سه سال تمام دوام بیاورد، خودش شاه‌کار مدیریتی است؛ نه از جنس برق و آب، بلکه از جنس «برق‌گرفتگی» و شنا در آب‌های گل‌آلود سیاست.
آقای علی‌آبادی دیروز نشان داد که اگر قرار باشد کسی بر مسند بماند، کافی است از «قطع برق» به «وصل سیاست» تغییر فاز بدهد.
با یک دست، مخالفان دولت چهاردهم را از طریق اعلام خروج چینی‌ها ـ درست در روز دیدار رئیس‌جمهور با پکن ـ به سکوت واداشت، و هر دستاورد احتمالی آن سفر را روی فیوز فشار داد تا بسوزاند.
با دست دیگر، مخالفان قدیمی در دولت سیزدهم را تهدید کرد که اگر زیاد حرف بزنند، مخازن خالی برق و آب را افشا می‌کند.
در واقع «برق خاموشی» را به «لامپ‌های سیاسی» وصل کرد و یادآور شد که خاموشی می‌تواند هم در خانه‌ها اتفاق بیفتد، هم در کارنامه سیاسی رقبایش.
این حرکات دقیقاً همان چیزی بود که سیاست‌مدار ایرانی برای بقا نیاز دارد: یک جعبه فیوز سیاسی، چند سیم‌کشی مخفی، و کمی جرئت برای زدن کلید درست در لحظه حساس.
حالا همه می‌پرسند: سه سال بعد از این نمایش هوش‌مندانه، آیا آقای وزیر نیرو امید دارد که رئیس‌جمهور آینده شود یا دست‌کم معاون او؟
شاید جواب ساده باشد: وقتی کسی بلد باشد با «خاموشی» آینده دیگران را روشن کند، چرا که نه؟
©️کانال نویسنده
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر