در تخصص خودمان سخن بگوییم

 در ایالات متحده در دوره تحصیل در مسیر طبیب‌شدن، درسی ۶ واحده داشتیم با عنوان Preparing for Doctoral proficiency (آماده‌شدن برای دکتری) که در آن دوره علاوه بر آیتم‌های Bioethics و Social communication و مدیریت درمان، اصول و اساس سخنوری پزشکی برای حتی استفاده از کلمات در مواجهه با بیماران را به ما آموزش می‌دادند.

چه بگوییم؟ چه نگوییم؟ و کجا بگوییم و کجا نگوییم؟ هر علمی ملزومات خود را دارد، و هر کسی سخنی می‌گوید، باید براساس آن دانشی که کسب‌کرده سخن بگوید.

متاسفانه شاهد آنیم که در کشور ما مثلا شخصی با سابقه مداحی و داشتن تحصیلات علوم قرآنی (که در زمینه‌ی خودش قابل احترام هست) در مورد سیاست و چگونگی استفاده از کلمات و خندیدن و نخندیدن با طرفین مذاکره و کشورهای دیگر به کسانی که سال‌ها درس دیپلماسی و سیاست خوانده‌اند، راه نشان می‌دهد.

والله اگر آن درس ۶ واحده پاس نمی‌شد، ما اجازه طبابت نداشتیم. چطور است که در سیاست هر کسی از هر جا می‌رسد صاحب‌نظر و استاد روابط بین‌الملل می‌شود؟ یا نظریات اقتصادی می‌دهند؟

کافی‌ست از این‌ها بپرسید «میلتون فریدمن» و «آرنولد هاربرگر» که بودند؟ مانند مجسمه به شما خیره می‌شوند و پاسخی ندارند. اما همه کارشناس‌اند و راه‌حل‌های فضایی می‌دهند.

چه شد که مملکت ما به جایی رسیده که هر کس به خودش جسارت می‌دهد عرض اندام کند در مسائل تخصصی؟
توییتر دکتر علیرضا آزمند