هدف این حرکت دسته‌جمعی افزایش اطلاع‌رسانی و هشدار نسب به خطرهایی است که درحال حاضر مردم مختلف جهان را تهدید می‌کند و خطرهایی که امروزه موجود نیست، اما بی‌توجهی به بعضی از تغییرات غیرعلمی و فاقد کارشناسی لازم اکوسیستم طبیعی می‌تواند زمینه‌ساز خطرات بالقوه‌ای باشد که در اینده خطر خواهد بود و باید از حالا زنگ خطر برای آن به صدا درآید. این زنگ خطر برای هشیاری همه جامعه خصوصا مسؤلین نسبت به خطرهایی که محیط زیست را تهدید می‌نماید، به صدا در می‌آید.
امسال موضوع «آب آشامیدنی» توسط کاربران سایت Change.org انتخاب شده بود.
«آب» مایه حیات و فراوان‌ترین مادهٔ مرکب بر روی سطح کره زمین و بستر اولیه حیات به شکلی که امروزه می‌شناسیم. بیش از ۷۵٪ جرم یک انسان از آب تشکیل شده‌است و نیز بیش از ۷۰٪ سطح کره زمین را آب پوشانده‌است (نزدیک به ۳۶۰ میلیون از ۵۱۰ میلیون کیلومتر مربع) با وجود این حجم عظیم آب تنها دو درصد از آبهای کره زمین شیرین و قابل شرب است و باقی آن به علت محلول بودن انواع نمک‌ها خصوصا نمک طعام غیر قابل استفاده‌است. از همین دو درصد آب شیرین بیش از ۹۰ درصد به صورت منجمد در دو قطب زمین و دور از دسترس بشر واقع شده‌است.
«آب» در تمام ادبیات دنیا جایگاه برجسته و ارزند‌ه‌ای دارد و نماد و سمبل پاکی، روشنی و زندگی است.
در تمام ادیان جهان نیز «آب» همین نقش و جایگاه برجسته را دارا می‌باشد. علاوه بر آن در عالم‌واقع نیز نمی توان لحظه‌ای زندگی را بدون «آب» تصور نمود.
زنجیره‌ای که حیات و زندگی تمام موجودات زنده را در خشکی، دریا و هوا به هم وصل می‌کند.
من اینجا در حاشیه رشته‌کوه‌های زیبای «کرکس» و حاشیه کویر مرکزی ایران، بر ویرانه‌های تپه‌های باستانی و کهن «سیلک» در شهر کویری «کاشان» زندگی می‌کنم. شهری که «آب» آشامیدنی‌اش سالهای سال است که دیگر به سختی از مردم آفتاب‌خورده و گرمازده آن رفع عطش می کند و نمک و املاح مزاحم موجود در آن بهانه و اسباب بیمارهای ریز و درشت وفراوانی بوده و هست. در عین حال اما همین بهانه‌ها طی سالهای اخیر بهترین دستاویز برای وعده‌های توخالی و بی‌وفا مانده اهالی سیاست برای رفع این مشکل ونردبان صعوشان به جایگاه قدرت نیز بوده‌است.
سالیان سال است که مبالغ هنگفتی هزینه گزارش و خبر رسانی و نهایتا تبلیغ به مردم کویری این شهر می شود تا اعلام شود که طرح انتقال آب شرب گوارا و فاقداملاح مزاحم از مثلا «زاینده‌رود» و ارتفاعات «بختیاری» به زودی اجرا خواهد شد.
اگرچه طی پنج سال اخیر این طرح افتتاح شده و مردم حالا موقتا مزه آب شیرین‌تری نسبت به گذشته را احساس می‌کنند؛ اما هنوز «صدای پای آب» به گوش اهالی نرسیده؛ مردم در کنار گوش خود ناله‌های روبه موت «زاینده‌رود» را هر روز بیش‌تر از دیروز می‌شنوند؛ و در همین حال خبر مرگ ناگهانی و غیر طبیعی دریاچه «ارومیه» به دلیل همین دخالت‌های ناشیانه و غیر علمی در اکوسیستم نیز در رسانه‌ها منعکس می‌شود در چنین شرایطی آیا نمی‌توان پرسید؛ راه‌های بهتر، کم هزینه‌تر، علمی‌تر و کم خطر‌تری برای رفع این مشکل و مشکلات مشابه موجود نبوده و نیست؟
باید به قول «سهراب سپهری» یکی از شاعرانی که بیشترین مهربانی با طبیعت را داشته است؛ به خودمان ، به مسئولین، به کارشناسان و به همه جامعه توصیه کنیم که :
«اب را گل نکنیم»
.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر