«خطا» در ادب فارسی به سرزمین «تبت» گفته می‌شد، و گاهی با «ت» نیز نوشته‌اند. اما بیشتر با «ط» ضبط شده و اغلب این کلمه با خطای معروف «جناس» لطیفی در شعر پدید آورده. خصوصا که ترکان خطایی به زیبایی معروف بودند و آهوی خطایی که مشک داشت بر این جناس و جنس لطیف، تعبیر لطیف‌تری اضافه می‌کرد.
شاعری دو سه مفهوم را با فحشکی لطیف چنین بیان می‌کند:
چشمانت به آهوی خطا سخت شبیه است
از چشم تو پیداست که مادر به‌خطایی
باستانی پاریزی - حاشیه سیاست و اقتصاد عصر صفوی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر