سه‌شنبه، دی ۰۳، ۱۳۹۲

«آشنا»ی ناآشنا

«حسام‌الدین آشنا» مشاور فرهنگی رئیس‌جمهور: «من کاملا قانع هستم که آقای "احمدی‌نژاد" در سال ۸۸ انتخابات را برده است.»
 اگر آقای آشنا با این گزاره کاملا موافق‌اند، به‌جای نقد تند و تیز دولت قبلی، باید به رای‌دهنده‌ خرده بگیرند، چرا به این چنین دولتی رای داده‌اند که تمام کشور را مبدل به میدان مین کند.

ایشان بعنوان یک صاحب‌نظر! حق ندارند از نقد رای‌دهندگان سر باز بزنند چرا که بدون این نقد ما نخواهیم توانست از وضعیت بحرانی به شرایط عادی گذر کنیم چرا باز رای‌دهندگان می توانند فاجعه بیافریند.


ایشان برای اینکه روحانی را با هوش جلوه دهند، به شکست پیش‌بینی‌های قبل از انتخابات خود اعتراف می‌کنند، آیا اکنون با این پیش‌بینی‌های غلط حق دارند در مسند مشاورتی بنشینند که تحلیل درست از شرایط را به تمامی می‌طلبد؟ و کوچک‌ترین مشاوره غلط می‌تواند فاجعه ایجاد کند؟ مثل مشاوره‌هایی که مشایی به احمدی‌نژاد داد.


آقای آشنا در جای دیگری اشاره می‌کند: «مسئله حصر چندجانبه است. همه جوانب را که شما حل کنید باز یک جانب باقی می‌ماند و آن کسی است که تحت حصر است. او باید تصمیماتی بگیرد. اگر او نتواند و یا نخواهد تصمیم بگیرد کار برای همه دشوار می‌شود.»


  معنای حرف ایشان آن است که آقای «موسوی» باید مثل ایشان بپذیرند «احمدی‌نژاد» چهارسال قبل رای آورده و حتی تدلیس حرف مفت است. مجادله‌ای با ایشان نداریم جز این سفارش که لطفا قصه زندگی سقراط و جام شوکرانی که نوشیده‌اند را بخوانید شاید تصورتان از تاریخ و معنای کنش افراد در ذهن‌تان تغییر کند.

سه‌شنبه، تیر ۲۵، ۱۳۹۲

قالیباف فرمانده و شهرداری موفق

 انتخاب هر شخصی به سمت «شهرداری تهران» به غیر از «قالیباف» نخستین پیام و پالس مشخص‌اش این‌است که: راه‌یافتگان به «شورای شهر تهران» بیش از اندازه با اعتدال و اتخاذ تصمیماتی که نتیجه آن بهبودی اوضاع باشد بیگانه‌اند، و تنها چیزی که برایشان اولویت دارد، بر کرسی‌نشاندن اراده و خواست و اعلام اقتدار و حضور است. بدون توجه به این‌که آیا این اقتدار و اعلام حضور تضمین‌کننده منافع پایتخت‌نشینان هست یا نه!؟

 
«محمدباقر قالیباف» شهردار فعلی تهران، کارنامه مدیریتی درخشانی در حوزه مدیریت کلان‌شهر تهران دارد. این را دوست و دشمن اقرار و اعتراف می‌کنند.

در دوران شهرداری خود، از تمام ظرفیت‌های علمی و مدرن مدیریت، و سخت‌افزارها و نرم‌افزارهای مورد نیاز و موجود در علم مدیریت و شهرسازی، برای توسعه کلان‌شهر تهران، و عقب‌نماندن از برنامه‌های مدرن توسعه شهری، به‌ترین و بیش‌ترین استفاده را نموده، و تمام ظرفیت‌های موجود را تا آن‌جا که ممکن بود، به فعلیت درآورد.

 اگرچه ممکن است در کارنامه دو دوره‌ شهرداری ایشان، نمره منفی و نکات اشتباهی هم وجود داشته باشد. این اجتناب‌ناپذیر است. توقع مدیریت مطلقِ بدون خطا در عالم انسانی، توقعی غیرممکن، غیرعلمی و نابجا است.

اما کارنامه «قالیباف» و میزان بالای رضایت شهروندان تهرانی از برنامه‌های شهرداری او نشان می‌دهد، کارنامه وی بالاترین نمره مثبت، و کمترین میزان خطا را دریافت نموده است.

اگر «قالیباف» یک نظامی تمام‌عیار و از سرداران سپاه است، اما کارنامه وی نشان می‌دهد که وی رویکردی نظامی و بسته به پدیده‌های شهری نداشته، و با نگاهی کاملا باز و دموکراتیک از مشورت تمامی اهالی فن در روند توسعه و اداره شهر کمک گرفته‌است.

این کارنامه به‌سادگی نشان از نبوغ ویژه و ظرفیت بالای یک مدیر دارد که در دو جایگاه متفاوت مدیریتی متناسب با ظرافت‌ها و ظرفیت‌ها آن جایگاه‌ها، کارنامه‌ای قابل‌قبول و موفق ارائه دهد. چه در جایگاه فرماندهی
نیروی انتظامی که نیازمند مدیریتی منظم و مقتدرانه است، و چه در جایگاه شهرداری کلان‌شهر تهران که تنها با یک قشر و یک صنف، روبه‌رو نیست و طیف‌های گونه‌گونی از اصناف و شهروندان با درخواست‌ها و نیاز‌های متفاوت را پوشش می‌دهد.

حضور یک نظامی در راس مدیرت یک مجموعه غیرنظامی، مطلقا به منزله تداخل وظایف و جایگاه‌ها و اشتباه‌بودن و انتظار نتایج منفی نمی‌تواند باشد، به‌‌‌‌‌همان شکل که مطلقا نمی‌توان از یک مدیر هم‌سو با تخصص در راس یک مجموعه معطوف به آن تخصص هم توقع نتیجه مثبت داشت.

یکشنبه، تیر ۲۳، ۱۳۹۲

اصول گرایش به دروغ

 برای فهم یک موضوع اگر بدیهی نباشد، نیاز به اقامه دلیل و مدرک و قرینه و اماره است. اما اگر یک موضوع شفاف و بدیهی و قابل‌فهم به‌سادگی باشد، دنبال دلیل گشتن، حکم «چرخاندن لقمه دور سر» و به زحمت انداختن آدمی برای رسیدن به فهم است. ناگفته پیداست لقمه‌ای که می‌توان به سادگی خورد را اگر دور سر بچرخانی، ممکن است به دلیل صعب‌العبور بودن سقوط کند و برای گرسنه گرسنگی بماند.

بر همین سیاق مطلب و موضوع ساده‌فهم، اگر به سکرات دلیل و ستندتراشی بفتد، به‌سادگی از حیز انتفاع ساقط شده و خالی از معنی می‌شود و مفید فایده نیست.

طرح موضوع:

آیا دوران ۸ ساله «احمدی‌نژاد» دوران بدی بوده یا نه؟ آیا ادعا‌های بی‌شمار از بین رفتن فرصت‌های اقتصادی و اجتماعی، در سطح داخلی و هزینه‌های بی‌شمار انزوا و تحریم و ... در سطح بین‌المللی که قسمت عمده‌ای از اصول‌گرایان مدعی آن هستند، راست است یا دروغ؟ و در نهایت اگر راست است آیا «احمدی‌نژاد» به‌تنهایی مقصر این وضعیت است؟
در مورد راست یا دروغ یا مطابق واقع بودن یا نبودن ادعاها، به قول معروف «آن‌را که عیان است» حاجتی به بیان و اقامه دلیل و سند نیست. خیلی ساده می‌توان از مراجع رسمی و معتبر استعلام کرد که مثلا طی ۱۰۰ سال گذشته بیشترین میزان قیمت نفت مربوط به چه سال‌هایی بوده است. 
اگر آمار داخلی قابل اعتماد نیست، آمار مجموعه کشورهای صادرکننده که قابل اعتماد است! آمار کشورهای خریدار و بازارهای جهانی که قابل اعتماد است. به فرض دروغ‌بودن، چرا در طول سالیان گذشته دولت در مقابل اعلام آن آمار از رسانه ملی ایران سکوت کرد و به مردم مثلا نگفت که ایها‌الناس بدانید که آمار رسانه ملی و بازار بین‌المللی نفت و بازارهای جهانی و ... همه دروغ است و فقط ان‌چه «دولت» می‌گوید راست است؟
 بدیهی است چنانچه می‌گفت هم کسی باور نمی‌کرد. چگونه می‌شود همه دنیا دروغ بگویند و فقط یک رئیس دولت راست بگوید؟ البته این از نظر منطقی ممتنع نیست، اما احتمال وجود آن بسیار بسیار نادر و ناچیز و در حد غیرممکن است.
 از طرف دیگر آمار وضعیت کشور در زمانی که وی دولت را از رئیس دولت قبلی تحویل گرفته هم با اختلاف ناچیزی قابل مونیتورینگ و بررسی است. این‌که آیا دولت تحویل گرفته بدهی داخلی داشته یا خیر؟ بدهی خارجی چه طور؟ اگر داشته میزان آن‌ها چه قدر بود و خلاصه دولت قبلی چه میزان تعهد برای دولت «احمدی‌نژاد» ایجاد نموده بوده و چه مقدار و مبلغ نقدینگی برای او به ارث گذاشته است.
 اینها همه به‌سادگی و بدون نیاز به سند، مدرک، اماره و قرنیه قابل فهم و مشاهده است.

جدای از این‌ها اگر مجموعه سخنان مدعی ویرا‌ن‌گری دو دوره دولت نهم و دهم به ریاست «احمدی‌نژاد» را در کنار هم قرار بدهیم، به نظر نمی رسد در هیچ طیفی از جبهه گسترده اصول‌گرایان بتوان طیفی را یافت که به طور کامل با با این مدعا مخالف باشند.

 به عبارت دیگر اگر شخص یا اشخاص نادری مثلا از طیف «موتلفه» معتقد به درخشان‌بودن کارنامه احمدی‌نژاد هستند، در مقابل به مقیاس چندین برابر از همین جمعیت هستند که ادعای مخالف آن یعنی ویران‌گر بودن دو دوره ریاست آن را تایید می‌کنند.
 این تایید ویران‌گر بودن دولت وی، دریبن تمام طیف‌های گسترده اصول‌گرایی که گاها همپوشانی اهداف و مواضع دارند و در بین بعضی از نهادها و نیروهای مرجع آن‌ها آن قدر فراوان است که می‌توان نتیجه گرفت دست‌کم ۹۰٪ از طیف‌های اصیل اصول‌گرایی بر مخرب‌بودن دوره ایشان معترفند.
به عنوان نمونه بنگرید به مواضع آقای «جواد فاضل لنکرانی» که در بین اغلب نیروهای اصول‌گرا، شخصی متنفذ است و به نوعی نیروی مرجع برای قسمت عمده‌ای از این طیف‌ها محسوب می‌شود. وی رسما در بد‌بودن دوران گذشته به ۸ سال اشاره می‌کند و از تمام‌شدن ‌آن اظهار خوشحالی می‌کند.
از طرف دیگر مثلا توجه داشت باشیم که دست‌کم یک‌سال قبل از انتخابات پر حرف و حدیث ۸۸ یک فایل صوتی منسوب به سردار قالیباف شهردار وقت تهران و رقیب انتخاباتی دور اول احمدی‌نژاد منتشرشد که دولت احمدی‌نژاد را در تمام وجوه با ذکر نام و سابقه افراد به بداخلاقی و فساد متهم می‌نمود. این فایل که در سطح وسیع در فضای مجازی منتشر شد، و حتی بخش حقوقی ریاست جمهوری به استناد آن علیه آقای قالیباف اعلام جرم نموده، هیچگاه از طرف آقای قالیباف و نزدیکان او تکذیب نشد و نه تنها تکذیب نشد، که کمتر از یک‌سال پس از اتخابات ۸۸ دوباره همان ادعاها کمی پررنگ‌تر و وسیع‌تر از طرف رسانه‌های مجازی و وب‌سایت‌های منسوب به قالیباف پررنگ‌تر مطرح و روی آن مانور داده شد. به استناد همین افشاگری‌ها عده‌ای از نزدیکان احمدی‌نژاد تحت تعثیب قرار گرفته و بازداشت هم شدند.
 قالیباف یک اصول‌گرای نزدیک به سرداران سپاه و نیروی انتظامی است و طیف وسیعی از اصول‌گرایان را نمایندگی می‌کند.
عماد افروغ، علی مطهری، احمدی توکلی، الیاس نادران، علی لاریجانی، زاکانی تنها بخشی از نمایندگان اصول‌گرای مجلس هفتم و هشتم و نهم هستند که دولت و نزدیگان احمدی‌نژاد را رسما به فساد سنگین متهم کرده و بارها و بارها وزاری دولت وی را برای پاسخ‌گویی و استیضاح به مجلس کشاندند، و برای نخستین بار بعد از انقلاب رئیس جمهور برای پاسخ به سؤال نمایندگان به مجلس احضار شد.
به‌رغم حساسیت بالای مجموعه حاکمیت مبنی بر مخفی‌ماندن تخلفات دولتی و رسیدگی در پرده به آن‌ها، اخباری از تخلفات و فساد مالی بی‌نظیر در زیرمجموعه‌های دولت احمدی‌نژاد و تعقیب قضایی و بازداشت انها در رسانه‌های رسمی متشر شد که در طول سی سال گذشته بی‌نظیر بوده است.
همه این‌ها دقیقا زمانی اتفاق می‌افتاد که بالاترین مقام مملکتی با تحکم اصرار بر «کش ندادن» موضوع داشت اما عمق فاجعه به حدی بود که کش‌ندادن آن غیرقابل ممکن می‌نمود.
برای نخستین‌بار در طول تاریخ جمهوری اسلامی یک مجموعه قضایی مرکب از دادستان سابق تهران و دو قاضی زیرمجموعه وی که دولت احمدی‌نژاد از بیشترین همراهی آن‌ها برخوردار بود، صلب مصونیت قضایی شده و پس از طرح شکایت علیه آن‌ها به انفصال دائم از مشاغل قضایی محکوم شدند.


البته این احکام فعلا در مرحمله بدوی است. علاوه بر برخورداری دولت از تخلفات قضایی این قضات، «سعید مرتضوی» به سماجت شخص ریس‌جمهور در چندین مرحله به‌ر‌غم حکم صریح دیوان عدالت اداری ریاست یکی از پول‌سازترین ادارت دولتی را در اختیار داشته و دارد.

 بر این سیاها می‌توان حالا حالا‌ها افزود و این موارد آنقدر فراوان است که نمی‌توان تمام آن‌ها را در چنین فرصتی احصا کرد.

  از همه این‌ها گذشته به تعبیر شیخ شجاع: تورم را نباید از از آمار به دست آورد «باید از ننجون من پرسید». یک تحقیق میدانی ساده از وضعیت فقر فراگیر عمومی که لحظه به لحظه بر عمق و شدت آن افزوده می‌شود و حالا‌ها‌حالا‌ها  جبران آن شدنی نیست، به آسانی بدون نیاز به این نشانه خبر از حال درون دولتی می‌دهد که به نظر می‌رسد در طول تارخ نمونه بوده و خواهد بود.

 این‌ها همه جدای از وضعیت بین‌المللی و انزوا و تحریم‌ها و کلاه‌هایی است که بیگانگان در این آشفته بازار فرصت کردند بر سر کشور و ملت و فرهنگ ما بگذارند.

 جدای از همه بیمارانی که بدون دارو بر اثر تحریم ماندند و مردند و جدا از همه کودکانی که به وعده پاداش یک‌میلیونی احمدی‌نژاد به دنیا آمدند و خبری از هدیه و پول برایشان نشد، جدای از فرزندانی است که بر اثر شعار خام گنجایش ۱۵۰ میلیونی جمعیت در کشور ایران که احمدی‌نژاد مطرح کرد و رهبری پشت آنرا گرفت و عده‌ای را به صرافت انداخت و بچه‌دار شدند و فردا با سرنوشت ان‌ها چه خواهد شد و ....

 با این‌همه اینها همه در مقابل از بین رفتن حساسیت جامعه چه در سطح خرد و چه در سطح کلان نسبت به رذیله اخلاقی «دروغ» و شکسته شدن قبح آن در تمامی سطوح هیچ است.

 تمام مسائل پیش‌گفته از نظر قلیلی از اصول‌گرایان، کذب محض است. مثلا «ضرغامی» ریس رسانه اصول‌گرایان در روزهای پایانی دوره دوم دولت آقای «احمدی‌نژاد» مجلسی و برنامه‌ای ترتیب می‌دهد و از ایشان و آنچه او خدمات ایشان می‌داند تجلیل می‌کند.
معنی ساده این تجلیل یعنی این‌که همه ادعاهای مطرح‌شده درباره خسارت‌بار بودن دوره و مدیریت احمدی‌نژاد کذب است و تازه باید او تجلیل هم بشود. یعنی قسمت عمده‌ای از اصول‌گرایان «دروغ» می‌گویند. این متهم‌کردن همدیگر به دروغ گویی موجود ناخلف اما اصل و اصیل دوره احمدی‌نژاد است و برای اثبات این‌که این دوره خسارت‌بار بوده همین یک داغ دل بس است.

یکشنبه، تیر ۱۶، ۱۳۹۲

میزان کارآمدی است نه تخصص

 زمان انتخابات، بعضی دوستان از خطر نظامیان می‌گفتند. در جریان مناظره‌ها هم یکی از کاندیداها با افتخار از این که نظامی نبوده سخن گفت.

در حالی‌که آدم‌ها (برای قضاوت‌های مهم درباره آن‌ها) به نظامی و غیرنظامی تقسیم نمی‌شوند، به خوب و بد (از نظر اخلاقی) و کارآمد و ناکارآمد (از منظر حرفه‌ای) تقسیم می‌شوند. 

به مورد خاص ایران یا مصر در شرایط فعلی کاری ندارم. اما به لحاظ تاریخی، مواردی که در آن نظامیان بسیار موفق‌تر از غیرنظامیان عمل کرده‌اند، و حتی همچون یک نجات‌دهنده ظهور کرده‌اند کم نیست.

 از ژنرال
«رضا پهلوی» تا ژنرال «آتاتورک» و حتی از ژنرال «فرانکو» (اسپانیا) تا ژنرال پینوشه (شیلی).

این ممکن است برخی را برآشوبد که چه‌طور چنین چیزی ممکن است؟ در حالی که شماری از ابرروشن‌فکران جهان (از آرتور کوستلر تا ارنست همینگوی) با حضور در اسپانیا و پوشیدن لباس سربازی علیه ارتش فرانکو جنگیدند، تا از این افتخار تاریخی در دفاع از «جمهوری» مقابل «دیکتاوری نظامی» برخوردار شوند؟

 همان‌طور که از زمان کودتای «پینوشه» علیه
«آلنده» در «شیلی»، این واقعه همواره همچون دلیل قطعی و جامعی علیه جنایت «امپریالیسم» از طریق نظامیان کودتاگر ارائه می‌شده است.

پاسخ من این است که آن‌چه در اسپانیا جمهوری خوانده می‌شد، تلاش کمونیست‌ها برای درست‌کردن حکومتی طرف‌دار «شوروی» در اسپانیا بود، در حالی‌که «فرانکو» گرایشات مترقی و توسعه‌گرا داشت؛ چیزی نه‌چندان دور از این هم در شیلی بود.

ولی
غلبه گفتاری جریان روشن‌فکری به‌خوبی توانسته بود این حقایق را تا حدی وارونه جلوه دهد. 

این هم البته جای تأمل دارد که سیاسیون حرفه‌ای از کوبیده‌شدن هم‌ردیف‌های نظامی خود (که در شرایط خاصی ممکن است رقیب آن‌ها باشند) بهره می‌برند.

اما جا دارد که ما هوشیار باشیم.
میزان، اخلاق و کارآمدی است نه اسم و عنوان.

هیچ دلیلی در دست نیست که یک حقوق‌دان یا یک ادیب به صرف حقوق‌دان یا ادیب‌بودن، برای حکومت‌کردن، گزینهٔ بهتری از یک ژنرال باشد. باید دلایل بیشتری ارائه کرد.

روبسپیر
یک حقوق‌دان بود، و «بناپارت» یک نظامی. دشوار نیست فهم این‌که کدامیک چه کرد. از قضا نظامیان چون با واقعیت دست و پنجه نرم می‌کنند و مدیریت بحران کرده‌اند، بعضاً شانس بیشتری برای درک درد و درمان دارند، تا بسیاری از کسانی که از مدرسه به کاخ ریاست می‌آیند.

کودتا واقعه خوبی نیست، چون حکایت از یک بحران دارد. اما این به معنای آن نیست که وقوع کودتا همیشه یک خبر بد است. کودتا معمولا حکایت از ناکارآمدی دارد، حتی اگر حکومت وقت مشروع باشد.

و ناکارآمدی گاه بهترین دلیل نامشروعیت یک مشروعیت ناتوان است.
مرتضی مردی‌ها
۵ جولای ۲۰۱۳

جمعه، تیر ۱۴، ۱۳۹۲

چاقو دسته خود را نمی‌برد

 به‌حمد خدا شاهد از غیب رسید و حکم دادگاه «مرتضوی» صادر شد.

وقتی «حفظ نظام از اوجب واجبات» باشد، هیچ نظامی نخواهد توانست بپذیرد که
دادستان عمومی و انقلاب ام‌القرای جهان اسلام این نظام می‌تواند مجرم باشد.

با قبول این فرض، به نظامی لطمه خورده‌است که
حفظ آن از اوجب واجبات است. حالا اگر در اثر تقصیر او ۴ نفر که سهل است، ۴۰ نفر یا ۴ هزار نفر هم بی‌گناه جان خود را از دست داده باشند، مهم نیست.

جان همه انسان‌ها و نفوس هم در قبال «حفظ نظام» کم‌ترین ارزش و اعتباری ندارد. ۴ نفر که چیزی نیست.

مرتضوی اگر حقیقتا مجرم هم نبود، و در قضیه
کهریزک تقصیری نداشت، نوع دفاع مضحک او، و این‌که با کودکانه‌ و مضحک‌ترین استدلال، پدر شهید «محسن روح‌الامینی» را به‌دلیل این‌که از «نفوذ» خود برای جلوگیری از مرگ پسرش استفاده نکرده، مقصر اتفاق می‌داند و با این حقارت نشان می‌دهد که با وجود این‌که ابتدای‌ترین مقدمات علم حقوق را نمی‌دانسته، بیش از ۸ سال دادستان کلان‌شهر تهران بوده، باید حکم سنگین‌تری از این دریافت می‌کرد.

حال که همه می‌دانند و نیاز به سندی نیست که تمام جرم بر گردن و در عهده او اتفاق افتاده است.

پنجشنبه، خرداد ۳۰، ۱۳۹۲

بد نگوییم به مهتاب

کار بد مصلحت آ‌نست که مطلق نکنیم.
ناسزا گفتن و توهین کردن به هر انسانی، با هر عقیده‌ای و نژادی و قومیتی و رنگی   دور از ادب و شخصیت اجتماعی است 

همیشه لازم نیست برای «بد گفتن به مهتاب»، تب داشته باشیم. گاهی حواس‌مان نیست. گاهی در جایی و جایگاهی قرار می‌گیریم که نباید قرار بگیریم. گاهی هم‌نشین‌ی داریم که نباید داشته باشیم و شاید خیلی دلایلی دیگر باشد که نادانسته و ناخواسته کاری بکنیم که نباید بکنیم یا حرفی بزنیم که نباید بزنیم.

کار بد مصلحت آ‌نست که مطلق نکنیم. ناسزا گفتن و توهین کردن به هر انسانی، با هر عقیده‌ای و مرامی و مسلکی و سنی و جنسی و نژادی و قومیتی و ملیتی و رنگی و نشانی و... کار بد و دور از ادب و شخصیت اجتماعی است. آلوده کردن زبان به توهین و ناسزا فقط کار آدم‌های ضعیف‌النفس، بی‌اراده و فاقد شخصیت مطلوب اجتماعی است. آدم‌هایی بدون پرنسیب و محروم از تربیت و کلاس خانواده و اجتماع.

این اصل هم مورد تایید ادیان بزرگ آسمانی است، و هم آیین‌ها و مکاتب بشری مترقی و متمدن که بر شالوده‌های منطقی و عقلی استوار و بنا شده‌اند، به همراهان خود توصیه نموده‌اند که از ناسزا گفتن و توهین کردن به دیگر انسان‌ها پرهیز کنند.

آدمی گاهی ممکن است بر اثر فشار مصائب و ناراحتی‌هایی که از طرف دیگران بر او وارد شده و ‌اصطلاحا طاقتش را طاق نموده، سطح تحمل بالای خود را از دست داده و در شرایط نامطلوب روحی و روانی، دچار لغزش اخلاقی شده و به شخص یا اشخاصی که باعث و بانی مصیبت و ناراحتی او بوده‌اند ناسزا بگوید یا آن‌ها را مورد توهین و بی‌حرمتی قرار دهد. اما اندکی که از شرایط اظطرار فاصله گرفت و کمی ناخوشایندی‌اش کاهش پیدا کرد و سطح تحمل‌اش بهبود یافت، بلافاصله از کرده خود پشیمان شده و سعی می‌کند جبران مافات کند. تنها در سایه این رفتار درست و منطقی است که می‌توان امیدوار بود بستر تعامل و آرامش برای جامعه و نفس کشیدن آرام و همراه با احترام انسان‌ها در کنار هم فراهم خواهد شد. در غیر این‌صورت هر انسانی خود را مجاز به خشونت زبانی برعلیه انسان دیگر دانسته و در سایه آن آستانه تحمل و شکیبایی جامعه پایین خواهد آمده. خشونت‌های کور رفتاری، ابتدایی‌ترین دستاورد و نتیجه این‌گونه گسترش خشونت گفتاری خواهد بود.

پس از انتخابات جنجال‌برانگیز ۲۲ خرداد ۸۸ و توسل «محمود‌احمدی‌نژاد» در تریبون‌های عمومی به ادبیاتی همراه با توهین و تحقیر درباره معترضین به نتایج انتخابات و استفاه از الفاظ سخیف درباره آن‌ها و «خس و خاشاک» نامیدن آن‌ها، به‌علاوه استفاده وسیع ایشان از ادبیاتی دون‌شان یکه مقام دیپلماتیک در تریبون‌ها عمومی‌ بین‌المللی، طی ۴ سال اول ریاست جمهوری ــ‌ که در دور دوم نیز ادامه پیدا کرد ــ و نتایج خشونت‌بار آن در فضای عمومی، گاها مخالفین در فضا‌های مجازی و حقیقی عمومی را به واکنش واداشت و متاسفانه بعضی به رفتاری دون‌شان یک انسان از یک‌طرف، و دون‌شان انسانی که مدعی مدنیت و ترقی است از طرف دیگر متوسل شده و با الفاظ توهین و تحقیر‌آمیز با شخصیت وی برخورد کردند. نتیجه این تخریب‌ها که واکنش و اعتراض به‌موقع اساتید اخلاق و کنش‌گران اجتماعی را به دنبال نداشت، گسترش وسیع این ادبیات از فضای حقیقی و شعارهای خیابانی به فضاهای مجازی، و بازتولید و تکثیر آن در شکل آثاری در قالب‌های کارتون و کاریکاتور و کاریکلماتور و هزل و هجو و... بود. کم‌ترین تردید وجود ندارد که قسمت‌عمده‌ای از بار روانی این ناهنجاری از این طرف به طرف دیگر منتقل، و تاوان این اشتباه و افراط را آنانی به سختی پس دادند که در سلول‌های انفرادی به علت ابراز عقیده شفاف خود در مخالفت با سیاست‌های غلط آقای «احمدی‌نژاد» گرفتار شده، و حالا سربازجویی طرفدار «احمدی‌نژاد» بهترین فرصت را به دست آورده بود تا غرور خورد شده خود از توهین‌های خیابانی و فضای مجازی به «احمدی‌نژاد» را بر سر کنش‌گر گرفتار شده بدبختی خالی کند که خودش هم به آن شعار‌ها و توهین‌ها معترض بوده‌است.

آن دوران ۸ ساله پر التهاب و آمیخته با درد و دردسر، دارد تمام می‌شود و کمتر دو ماه دیگر «محمود احمدی‌نژاد» بنیان‌گذار خشونت کلامی و توهین و ناسزا و درشت‌گویی که خود بزرگ‌ترین قربانی و سیبل این چرخه باطل بود، با ریاست‌جمهوری خداحافظی می‌کند. اما اعتبار تخریب شده جایگاه ریاست‌جمهوری و جایگاه‌های معتبر اجتماعی نیازمند ترمیم اساسی است و تلاش و توجه شایسته اساتید اخلاق و کنش‌گران اجتماعی و سیاسی را طلب می‌کند.

پس از اعلام نتایج حیرت‌انگیز انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم و رای قاطع شهروندان به دکتر «حسن روحانی» مشاهده شد که در بعضی از اجتماعات، مردمی که برای ابراز خشنودی از این اتتخاب به جشن و سرور مشغول بوده‌اند متاسفانه شعارهایی بر علیه بعضی از نامزدهای ناکام انتخابات سر داده‌اند که حاوی توهین و تحقیر آن‌ها بوده است.

خوشبختانه این‌بار برخلاف نوبت قبل خیلی سریع در شبکه‌های اجتماعی فعالین سیاسی از هر جناحی نسبت به این بداخلاقی‌ها واکنش نشان داده و همگان را به پرهیز از این ‌گونه رفتار ترغیب نمودند. اما آن‌چه در تمام این تذکرات و واکنش‌ها غایب بود آن‌که اغلب به شخصیت جانباز «سعید جلیلی» و شخصیت بسیجی «قالیبافب» توجه نموده و هشدار دادند که نباید به این‌ها که زمانی از جانشان برای حفظ وطن مایه گذاشته‌اند توهین شود. این گزینه درست اما ناقص است. درست‌تر و کامل‌تر آنست که بگوییم نه‌تنها نباید به سربازان فداکار و شهیدان شاهد جنگ توهین نموده و باید احترام آن‌ها را به صورت ویژه داشته باشیم، بلکه به هیچ انسانی با هر عقیده‌ و مرام و مسلک و نژاد و رنگ و جنسی، فارغ از این‌که زمانی رمنده و سرباز فداکر و جانباز بوده یا نبوده نباید توهین کرد.

تنها با چنین دیدگاه و بستر چنین نگاهی است که خواهیم توانست شادمانی امروز مردمان ایران زمین برای همه به یکسان برای همیشه نگاهبانی کنیم.
این نوشته در جرس این‌جا

دوشنبه، فروردین ۱۹، ۱۳۹۲

جوادی آملی: در غم دیگران شاد نباشیم

آیت‌الله جوادی آملی: اگر ولی‌عهد عربستان می‌میرد، برخی می‌روند در کنار سفارت عربستان آجیل و شیرینی پخش می‌کنند، این امر نه واجب، نه مستحب، نه معقول و نه منقول است. آن‌وقت انتظار داریم برای حجاج ما فرش قرمز پهن کنند.

جوادی آملی تاکید کرد: ما که در عالم تنها زندگی نمی‌کنیم، ما مشکلات ملی، منطقه‌ای و بین‌المللی داریم، این‌ها را باید عاقلانه حل کنیم،
تولی و تبری باید با مسئله امنیت جمع شود، این یک کار سیاسی و اجتماعی است.

این مدرس تفسیر حوزه، پیش از ظهر ۱۷ فروردین در تفسیر سوره مبارکه احزاب با اشاره به آیه «یَا أَیُّهَا النَّبِیُّ اتَّقِ‌اللَّـهَ وَلَا تُطِعِ الْکَافِرِینَ وَالْمُنَافِقِین إِنَّ اللَّـهَ کَانَ عَلِیمًا حَکِیمًا» اظهار داشت: باید دانست که تأسیس و تشکیل حکومت کار آسانی نیست.

وی خاطرنشان کرد: خداوند در آیه ابتدایی سوره احزاب به پیامبر (ص) می‌گوید تقوا داشته باش، تو کار مهمی در پیش داری و این مطلب با دست‌یابی به قله تقوا محقق می‌شود.

 جنگ‌، خون‌ریزی، اسیردادن و کشته‌شدن اصحاب را در پیش داری، عزیزترین بستگانت را در این راه از دست می‌دهی و مورد آزار و اذیت قرار می‌گیری، پیمودن این راه با تقوا ممکن است، این پیامبر اگر بخواهد با روش عادی با جامعه برخورد کند کار سختی است.

 وی یادآور شد: وجود مبارک حضرات ابراهیم و اسماعیل (ع) کعبه را ساختند، بعد از مدتی این کعبه بت‌کده شد، همه بت‌ها را در آن‌جا گذاشتند، یک‌بار پیامبر(ص) به اینان بد نگفت و فحش نداد، فرمود از اینان کاری ساخته نیست.

جوادی آملی تاکید کرد: شما هم اگر بخواهید آرام زندگی کنید و از طرفی تکفیری نداشته باشید و از این طرف کشتار بی‌رحمانه روزانه در میانمار و بنگلادش و در شرق نداشته باشید، باید به این روش عمل کنید، باید راه پیامبر را بروید، یک‌بار نشد که پیامبر(ص) به آنان فحش دهد.

استاد حوزه بیان کرد: مقداری که از شما برمی‌آید در راه صحیح قدم بردارید، خداوند نیز به شما کمک می‌کند، اگر کسی بخواهد یک حکومت و نظام اسلامی تشکیل دهد، راه‌کار مشخصی دارد، ادب اجتماعی و مردمی را حفظ کند و با بت‌پرست‌ها از راه برهان و مانند آن پیش می‌روند، به بت فحش‌دادن کاری را حل نمی‌کند، سب و لعن کاری را حل نمی‌کند، ما که در عالم تنها زندگی نمی‌کنیم، ما مشکلات ملی، منطقه‌ای و بین‌المللی داریم، این‌ها را باید عاقلانه حل کنیم، تولی و تبری باید با مسأله امنیت جمع شود، این یک کار سیاسی و اجتماعی است.

وی افزود: کارهای فقهی را مراجع و علما و اصولیین حل می‌کنند، اما اصل تولی و تبری از یک‌سو و برقراری امنیت و حفظ دما مسلمین از سوی دیگر باید جمع شود.

 از این طرف مدام سب و لعن، و از آن طرف همواره کشتار، هر روز می‌شنوید که کشتاری صورت می‌گیرد، این امر در نهایت راه‌حلی دارد، این راهی دارد یا باید هر روز برای کشتار در میانمار، پاکستان، بنگلادش غصه بخوریم.

 اگر این دین برای برقراری امنیت آمده است، راه‌حل دارد، تنها راه‌حل فقهی و اصولی نیست که حوزه علمیه انجام بدهد، این نیاز به راه امنیتی، مذاکره و مانند آن است.

وی در پاسخ به سؤالی درباره تفاوت میان
«سب» و «لعن» گفت: لعن در کلیات است، خداوند به طور کلی فرمود: «أُولَـٰئِکَ عَلَیْهِمْ لَعْنَةُ اللَّـهِ وَالْمَلَائِکَةِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِینَ». اما تطبیق در جزییات مسئله دارد.

به گفته این مفسر قرآن؛ سابقا این‌طور بود که اگر میان دو کشوری جنگ بود، اگر ولی‌عهد کشوری می‌مرد، یک هفته آتش‌بس می‌دادند و بعد هم جنگ را ادامه می‌دادند.

 اما امروز اگر ولی‌عهد عربستان می‌میرد، برخی می‌روند در کنار سفارت عربستان آجیل و شیرینی پخش می‌کنند. این امر نه واجب، نه مستحب، نه معقول و نه منقول است.

وی با تاکید بر این‌‌که جلوی این کارها را می‌شود گرفت اظهار تاسف کرد که با آن کار، ما انتظار داریم عربستان برای حجاج فرش قرمز پهن کند.

یکشنبه، اسفند ۲۷، ۱۳۹۱

سوریه و خوزستان متعلق به همه بنده‌های خدا هستند

در دهر هر آن که نیم نانی دارد                از بهر نشست آشیانی دارد
نه خادم کس بود نه مخدوم کسی   گو شاد بزی که خوش جهانی دارد
(خیام)
«مهدی تائب» فرمانده قرارگاه عمار، در جایی گفته‌است که اولویت سوریه برای ما بیش از خوزستان است. (چیزی شبیه به این)
 جماعت زیادی هم از نحله‌های فکری مختلف و متفاوت به این گفته واکنش نشان داده و آن را تقبیح نموده‌اند. مخرج مشترک تمام واکنش‌ها و اعتراضات هم، بی‌توجهی به خاک وطن بوده و در این واکنش‌ها، هرکس از هرچیزی که توانسته مایه گذاشته است.
 عده‌ای از پیکر در خاک‌های خوزستان مانده عزیزان شهیدش، و عده‌ای از خاطرات نوستالژیک زمان جنگ خودش. عده‌ای دیگری نیز یاد‌آوری نموده‌اند که قسمت عمده نفت ایران در این استان تولید می‌شود، و ارزش‌های اقتصادی خوزستان را مورد اشاره قرار داده‌اند.
در این میان اما، آنچه مورد غفلت قرار گرفته و می‌گیرد، چیزی فرا‌تر از ارزش‌های زمینی و خاکی و اقتصادی است. آن چیزی که علی‌القاعده هنگام بحث و گفت‌و‌گو بر سر خاک و زمین و پول، همیشه مغفول می‌ماند و کمترین توجهی بدان نمی‌شود. و سوگ‌وارانه همیشه به سادگی هم قربانی همین معامله‌ها می‌شود. و آن «جان» آدمی است.
 امروزه فارغ از این‌که چه نظری نسبت به حاکمیت «سوریه» داشته باشیم، واقعیتی که نمی‌توان کتمان کرد و نادیده گرفت، این‌است که روزانه جان ده‌ها انسان بی‌گناه و مظلوم و بی‌سرپناه، وجه‌المعامله درگیری بر سر نبرد قدرت در این کشور می‌شود، و شوربختانه قسمت عمده این قربانیان را کودکان بی‌سرپناهی تشکیل می‌دهند که نه از قدرت چیزی می‌دانند، و نه اگر می‌دانستند هم عملن می‌توانستند تاثیری در تعیین سهم آن، و تعلق به شخص یا گروهی خاص داشته باشند.
این‌ها همه قربانی یک نزاع ناخواسته هستند، که ما بزرگان آتش‌بیار معرکه آن هستیم. نزاعی که همین امروز هم نادانسته بین خودمان درگرفته است، و داریم بر سر یک وجب خاک خدا، و این‌که متعلق به چه جغرافیایی هست، و چه خاطراتی در آن اتفاق افتاده، و چه خون‌هایی در آن ریخته شده، در آتش نزاعی می‌دمیم که هرچه باشد، نمی‌تواند منشا مقدسی داشته باشد.
 بیروت و خوزستان و لبنان و هالیوودی مقدس است، که در آن و بر سر آن، خون بر زمین ریخته نشود.
 خاکِ زمین، ملک مشا همه ساکنان دیروز و امروز و فردای آن است. تفکری که زیستن در خوزستان را فقط متعلق و حق مردم ایران می‌داند، از‌‌ همان تفکری ریشه می‌گیرد که در بین انسان‌ها قائل به درجه‌بندی‌های‌ نژادپرستانه و اندیشه‌های شوونیستی است.
 هر انسانی آزاد است که از حاصل دسترنج حلال خود، در هر نقطه این کره خاکی که علاقه‌مند است، برای گذران زندگی خود، زمین و آب و ملک تهیه کند. اگر بعضی مرزبندی‌های جغرافیایی و نژادی مانع این حق بنیادین خدادای می‌شوند، این دلیل درست بودن آن مرزبندی‌ها که امروزه شکل قانون به خود گرفته نیست.
 دینای مدرن هر روز یک مانع از محدویدت‌های سکونت و تردد و مهاجرت بین مرزهای خود را برمی‌دارد، تا عملا تعاریف سنتی گذشته از مرز و خطوط قرمز برای شهروندی و زیستن و زندگی را حذف کند.
 نه سوریه ملک طلق اعراب ساکن آن است، نه خوزستان ملک طلق اعراب ایرانی و فارس ساکن آن.
 زمین خدا متعلق به همه بندگان خداست. آن‌ها که در این زمین زیسته‌اند، آن‌ها که اکنون زندگی‌می‌کنند، و آن‌ها که از پی امروزیان خواهند آمد.
بر چشم تو عالم ارچه می‌آرایند         مگرای بدان که عاقلان نگرایند
بسیار چو تو روند و بسیار آیند         بربای نصیب خویش کت بربایند
(خیام)

پنجشنبه، اسفند ۱۰، ۱۳۹۱

بازتاب بداخلاقی

واژه «دُم» در ضرب‌المثل «پا روی دم کسی گذاشتن» معنی حقیقی ندارد و مجازن به معنای کاری به کار کسی داشتن و عصبانی کردن اوست. فراوان هم در میان مردم مورد استفاده قرار می‌گیرد و اشکالی هم ظاهرن بر آن مترتب نیست.
با این‌حال، کسی این ضرب‌المثل و یا مشابه آن‌را در مورد فردی که شخصیت محترمانه‌ یا فرهیخته‌گی ویژه‌ای دارد و… به‌کار نمی‌برد. چه آن‌که بکار بردن آن تداعی کننده بی‌ادبی یا توهین خفیف است.
 این یک رسم محترمانه است و آدم‌های مبادی آداب به شدت به آن پای‌بند هستند.
 تردیدی نیست که وقتی در روابط معمولی بین انسان‌ها، رعایت این‌گونه از ادب و احترام لازم و نشانه شخصیت رعایت کننده است، رعایت آن در جایی که کمی از قلمرو شخصی فرا‌تر و عمومی‌‌تر است، نه تنها شایسته که بایسته هم هست و شاید بعض مواقع عدم رعایت این ادب، محرومیت‌هایی را برای یک بی‌توجهی به دنبال داشته باشد. قلمرو عمومی می‌تواند آثار یک توهین خفیف را تشدید کند و نتایج ناگواری به دنبال داشته باشد.
سایت «بازتاب» که تلاش می‌کند چهره‌ای تقریبن متفاوت از فضای رسانه‌ای محافظه‌کاران رسمی از خود به نمایش بگذارد، و بیشترین تلاش خود را بر افشاگری باندهایی در حاشیه امن قدرت قرار داده است، لازم است برای اثبات حسن نیت خود، بیش از سایر رسانه‌ها و مطبوعات به رعایت بعض اصول اخلاقی و حرفه‌ای در حوزه رسانه وفادار بوده و دقت و وسواس بیشتری به خرج دهد.
 این سایت، هفته قبل در مطلبی که تعرض تلویحی به جایگاه اقتصادی  «موتلفه اسلامی» در آن مشهود بود، با تیتر «آقای احمدی‌نژاد اگر جرات دارید پا روی دم موتلفه بگذارید،» پا را از حدود اخلاق و ادب و احترام، فراتر گذاشته و با تمسکبه یک ضرب‌المثل متداول، اما حاوی کلماتی با بار منفی ــ که استفاده آن در قلمرو شخصی با کمی تخفیف شاید مشکلی نداشته باشد اما در قلمرو عمومی نشانه مستقیم توهین است ــ به این گروه و منسوبین به آن توهین کرد.
 رسانه حق قضاوت بر علیه سوژه، یا  جانبداری از آن را ندارد و فقط می‌تواند در مورد سوژه اخبار صحیح، دقیق و درست بدهد. قضاوت متعلق به مخاطبین و در عهده محاکم قضایی است.
 با این توضیح، در حالی که هیچ‌گونه جرمی در مورد «موتلفه اسلامی» به‌عنوان یک شخصیت حقوقی، و و اعضای آن به عنوان اشخاص حقیقی، اثبات و اعلام نشده و حتی اتهام مشخصی هم متوجه آن‌ها نیست، تنظیم تیتر با رویکرد منفی، از ریشه غلط و خلاف اصول اخلاق است و با فرض ثابت شدن جرم هم، استفاده از الفاظی که توهین‌آمیز تلقی می‌شوند، خلاف اصول حرفه‌ای رسانه است.
مرتبط:
+ گاف خبری بازتاب
+ چاه نکنده و دردسر منار دزدیده
+ آینده‌نیوز و نقص حریم خصوصی
+ شرق و احترام به اصول حرفه‌ای

سه‌شنبه، اسفند ۰۸، ۱۳۹۱

دریغ از یک جو انصاف

«پیش یکی از مشایخ گله کردم که فلان به فساد من گواهی داده است. گفتا به صلاحش خجل کن»
(گلستان سعدی ـ در اخلاق درویشان)
حداد  - سروش«عبدالکریم سروش» در نوشته‌ای به مناسبت روز فلسفه، هر آن‌چه از سجع و آرایه و لفاظی سخن و قلم بلد بود را به خدمت گرفت تا اخلاق را تازیانه بزند.
 با عنوانی که نوشته بر پیشانی داشت و در مجموعه‌ای که منتشر می‌شد، مثلا قرار بود نوشته در گرامی‌داشت فلسفه و روز فلسفه باشد. اما نه تنها کسی و چیزی را گرامی نمی‌داشت که بیش از هر حرف و سخنی و نشانه‌ای، مرثیه‌ای بود که بر بالین مرده اخلاق و انصاف و تحمل، سروده و خوانده می‌شد. مرثیه‌ای که بی‌انصافی و بی‌اخلاقی را رسمن و علنن تبلیغ و ترویج می‌کرد.
 به نظر می‌رسید نویسنده از پس سال‌ها تحمل و مدارا و صبر، ناگهان روزنه‌ای برای فریاد حق‌خواهی یافته است تا هرچه، و از هر کس ظلم دیده و ستم‌ کشیده است را بر سر چند نام معروف و مسمی به فیلسوف و اهل فلسفه، فریاد بزند.
‌ای عجب!‌ ای عجب!‌ ای عجب! چه شد که تمامی مدعیان دین‌داری و اخلاق و فلسفه، از جمع دوستان و اساتید و شاگردان «سروش» بر این بی‌اخلاقی و بی‌حرمتی و بی‌انصافی آشکار یار نزدیک خود، در حق فلسفه و اخلاق و انصاف و انسانیت، فقط و فقط سکوت اختیار کردند و به تماشا نشستند؟
 در این میان تنها دانشجوی جوان و شجاعی، شهات به خرج داد و خطر کرد و چند خطی در مذمت آن نوشته در صفحه اجتماعی خود نوشت. ضمن آن‌که البته به محاسن برجسته دکتر «سروش» هم اشاره کرد و حرمت انصاف را پاس داشت.
 در آن زمان نه از دین‌دار و دین‌پژوه معاصر آقای «یوسفی اشکوری» خبری شد، نه از «مجتبی واحدی» روزنامه‌نگار، که ذره‌بین به دست، عیب اهل سیاست و اخلاق را رصد و افشا می‌کند.
چند ماه بعد از آن نوشته، دکتر «حداد عادل» که من کمترین قرابتی با منش سیاسی وی ندارم، در نوشته منصفانه‌ و خالی از آلودگی به حب و بغض شخصی، پاسخ قسمتی از آن نوشته دکتر «سروش» را داد. صادقانه باید اعتراف کرد که اگر همه کارهای «حداد عادل» به فرض بد باشد، این یکی بسیار خوب و عالی بود و من هراسی ندارم از این‌که صبر دکتر «حداد» از زمان انتشار نوشته «سروش» تا زمان انتشار جوابیه او را، به برخاستن از سینه حریف و دور زدن میدان، توسط مولی علی در جنگ احزاب تشبیه کنم. صبری که به او اجازه داد تا اندکی بر خشمش غلبه کند و نوشته تا آن‌جا که ممکن است از حب و بغض شخصی خالی باشد و در فضایی منصفانه جواب اتهامات و ادعاهای ضعیف و بدون پشتوانه سند و مدرک «سروش» بر علیه خود را داده باشد.
 نمی‌خواهم و نمی‌توانم ادعا کنم که نوشته «حداد عادل» بطور کامل خالی از حب و بغض شخصی و صددرصد خالص از اغراض شخصی است. نه چنین نیست. اما اگر رفتاری تا بدین پایه منصفانه از یک رقیب سرزده، آیا باید بدان پایه از بی‌انصافی آن‌را نادیده گرفته و تمامی محاسن این رفتار را به آب معایب رفتار سابق شست که آقای حداد این رفتارها به شما نمی‌آید؟
آیا داوری یک‌طرفه و غیر منصفانه دکتر «سروش» در مورد شخصت و نه سواد فلسفی دکتر «رضا داوری اردکانی» و آن توهین و تحقیرها که در آن نوشته در حق آقایان «لاریجانی» و «حدادعادل» شده بود، هیچ بهانه‌ای برای پاسداشت اخلاق و انصاف به دوستان دکتر «سروش» نمی‌داد تا آن‌روز آن‌گونه سکوت اختیار نکنند و امروز این‌گونه سکوت نشکنند؟
اگر درد دوستان حرمت اخلاق و انسانیت است، چرا در زمانی که نوشته سراسر بی‌انصافی و بی‌اخلاقی دکتر «سروش» منتشر شد، سکوت نمودند؟ و اگر منظور نقد رفتار سیاسی دکتر «حداد عادل» است که انصافن اینجا خطای دکتر «حداد» به کمترین درجه ممکن کاهش یافته و اصلا قابل مشاهده نیست. یعنی اینجا باید به آقای «حداد» تبریک گفت و دست او را به خاطر این نوشته به گرمی و محبت فشرد. اگر حقی از دکتر «علی‌رضا رجایی» ــ که برای من بسیار عزیز است ــ ذایل شده و با فرض مدخلیت صددرصد «حداد»، حقیقتن جای بیان و ادای آن اینجا نبوده و نیست.
 جامعه سیاست‌زده ما تا زمانی که نتواند حساب حب و بغض‌های معمول و متداول و نظرات شخصی را از حساب قضاوت‌های دیگر جدا کند، همیشه بر مدار همین دور باطل خواهد گشت و همیشه در نقطه آغازین اخلاق و عدالت و انصاف خواهد ماند.
«عبدالکریم سروش» انسانی است که نبوغ ویژه‌ای در تحصیل توامان پزشکی و فلسفه و ادبیات و متون دینی داشته است. با سعی و تلاش تحسین‌برانگیزی، این نبوغ و استعداد را بارور و برتر نموده‌است. به لطف طبع خدادادی، بر کلام و قلم تسلط و چیرگی خاصی داشته و دارد. این‌ها و خصایل و دلایل برجسته دیگری در شخصیت وی، به علاوه تربیت تعداد قابل‌توجهی از دانش‌جویان و فلسفه و حقیت‌جویان جوان و میانسالی که هر کدام اکنون حکم استادی مبرز و برجسته و صاحب کرسی تدریس در دانشگاه‌های معتبر را دارند، به ایشان شخصیت کاریزماتیکی در بین طبقه فرهیخته عطا کرده است که کمتر کسی از اهالی علم و تحصیل جرات می‌کند، نوشته، سخن، و یا شخصیت وی را مورد نقادی و بررسی دهد. همین دلیل به تنهایی کافی است تا همه آن کاریزما که نردبان برکشیدن او به بام شهرت و عالی‌مرتبه‌گی شده، خدای ناکرده اسباب سقوط او از‌‌ همان بام باشد.
این‌که عده‌ای از هم‌نسلان و هم‌کلاسان و شاگردان او در برابر خطای او سکوت می‌کنند، لطف به او نیست. ضمن آن‌که خیانت به اخلاق و انصاف و تکلیفی است که به حکم حق بر عهده دارند، خیانت مستقیم به شخصیت خود وی نیز هست.
باز هم دست‌مریزادی به «سعید حنایی کاشانی» که توضیحاتش روشنگرانه، منصفانه و عالمانه‌تر بود، و اگرچه جای پرداختن بیشتری به انصاف دکتر «حداد عادل» را داشت، اما باید به حکم لنگه‌کفش بیابانی آن را غنیمت دانسته و تحسین کرد.
  حافظ  ار  خصم  خطا  گفت  نگیریم براو
  ور  بحق  گفت جدل با سخن حق نکنیم

پنجشنبه، اسفند ۰۳، ۱۳۹۱

ژاپنی‌ها نمی‌دانستند دزدگیر چیست!


«عباس  کیارستمی» که جدیدترین ساخته‌اش «مثل یک عاشق» بر پرده سینماهای جهان در حال اکران است، در گفت‌وگویی  با «کاترین بروکس»، خبرنگار وب‌سایت «هافینگتن پست»که ایسنا آن را ترجمه کرده حرف‌های جالبی از ناآشنایی ژاپنی‌ها با دزدگیر را بازگو کرده است.
به گزارش پارس توریسم، «کیارستمی» درباره موانع پیش‌رویش برای ساخت فیلم در خارج از ایران گفت: برخی جزئیات بودند که چندان مهم به نظر نمی‌رسیدند و آن‌گونه که تصور می‌کردم قبل از آمدن به ژاپن برای ساخت فیلم قابل توجه نبودند، اما باید آنها را می‌پذیرفتم.
وی افزود: یکی از موارد جالب درباره صدای فیلم زمانی بود که در ایران، من در فیلمنامه نوشتم که در یکی از صحنه‌ها ما صدای دزدگیر خودرو در خیابان می‌شنویم. اما وقتی عوامل ژاپنی فیلم هنگام فیلمبرداری در توکیو صدا را شنیدند، با تعجب پرسیدند که صدا چیست؟ و ما در پاسخ گفتیم که این صدای دزدگیر خودرو است. اما آنها نمی‌دانستند یعنی چه! چون در ژاپن خودرویی سرقت نمی‌شود که نیار به آن باشد.
منبع: تابناک

دوشنبه، بهمن ۲۳، ۱۳۹۱

فقط از جیمیل استفاده کنیم

امروزه، بعید است کسی شهروند قرن بیست‌و یکم باشد و سر و کارش مستقیم یا غیر‌مستقیم به اینترنت و شبکه جهانی نیفتاده باشد.
همچنین بعید است که در بین کاربران شبکه جهانی اینترنت، کسی بتواند بدون داشتن یک پست الکترونیکی یا‌‌ همان ایمیل، کارهای خود را راست و ریست کند. (این اصطلاح در بین مردم «راس و ریس» است، اما خوب من این‌گونه نوشتم)

داشتن یک پست الکترونیکی یا همان ایمیل خودمان، در هر شرکتی که خدمات ایمیل ارائه می‌دهد، کار آدم را راه‌ می‌ادازد، اما از مقتضیات اصلی دنیای شگفت‌انگیز مجازی، که کلی با دنیای حقیقی توفیر و تفاوت دارد، یکی هم «امنیت» است که باید آدم شش دانگ حواسش را جمع کند که اینجا ایمان و امان به سرعت باد از دست می‌رود و باید علاج واقعه را پیش از وقوع کرد.
ایمیلدر بین شرکت‌های اینترنتی که خدمات ایمیل رایگان به کاربران می‌دهند، ۴ شرکت یاهو، مایکروسافت، گوگل و ای‌او‌ال مهم‌ترین و معروف‌ترین هستند.
 اکثر کاربران شبکه جهانی از خدمات شرکت یاهو، به دلیل این‌که اولین شرکت ارائه‌دهنده این خدمات بوده استفاده می‌کنند. به نظر می‌رسد گوگل باید دوم باشد و مایکروسافت و ای‌او‌ال هم در این رده‌بندی سوم و چهارم هستند.  
اما جای تعجب است که امروزه امنیت داده‌ها برای کسی مهم باشد، اما از سرویس پست الکترونیک شرکت گوگل یعنی «جیمیل» استفاده نکند.
 اگرچه در فضای مجازی اعتماد مطلق نمی‌توان به امنیت اطلاعات و داده‌ها داشت و هرچه شرکت‌ها خود را به امکانات بهتر و بیشتری مجهز می‌کنند، در مقابل هکرها هم دانش خود را افزایش می‌دهند و از علم روز امنیت عقب نمی‌مانند، با این حال در بین شرکت‌های ارائه دهنده خدمات ایمیل، «جیمیل» گوگل بهترین و امن‌ترین گزینه برای دریافت و ارسال داده و اطلاعات است.
 جیمیل علاوه بر آن‌که از چند سال قبل به پروتکل گواهی امن SSL مجهز بوده و اطلاعات جابه‌جا شده بین مبدا و مقصد آن به صورت کد‌گذاری شده مبادله می‌شد، و به این دلیل اگر در مسیر توسط هکر سرقت می‌شد، تنها یک سری کد بود که قابل استفاده و خواندن نبود، از حدود دو سال پیش به این‌طرف سیستم تایید دو مرحله‌ای خود را هم فعال نموده. بنابراین اگر شما روی جیمیل خودتان این امکان را فعال نموده باشید با احتمال اینکه رمز ورود یا گذرواژه شما به دست کسی بیفتد، باز هم طرف نمی‌تواند وارد ایمیل شما بشود.
 این امکان یک خاصیت اخطار هم دارد. یعنی وقتی گوگل به تلفن همراه شما یک کد اس‌ام‌اس کرد، شما بلافاصله متوجه می‌شوید که گذرواژه شما به دست نا‌محرمی افتاده، اما در ورود به حریم شخصی  و خصوصی شما ناکام مانده است. با این اطلاع بلافاصله وارد جیمیل خود شده و گذرواژه را تغییر می‌دهید.
جیمیلخوب با این توضیحات، اگر تا کنون حساب کاربری در سایت گوگل نداشته‌اید، بهتر است از این آدرس نسبت به ثبت آن اقدام نمایید. و بعد هم بلافاصله با این راهنمایی وارد تنظیمات حساب خود شده و سیستم تایید دو مرحله‌ای آن را فعال نمایید.
می‌توانید برای راحتی کار، سایر حساب‌های پست الکترونیکی خود را هم به این حساب اصطلاحن فوروارد نمایید. یعنی در تنظیمات حساب‌های قبلی، آدرس این ایمیل جدید را بدهید، تا یک نسخه از ایمیل‌های دریافتی را به ایمیل جدید شما بفرستد. با این تنظیم، دیگر نیازی به چک یا وارسی کردن حساب‌های قبلی نخواهید داشت.
ضمنا گوگل اولین شرکتی است که وبلاگ فارسی خود را برای کاربران فارسی زبان و خصوصن ایران، از حدود دو سال پیش راه‌اندازی نموده‌است.
مرتبط:
+ گوگل شما را گول نمی‌زند
+ گوگل شما را گول نمی زند، به خودتان نگاه گنید

دوشنبه، بهمن ۰۹، ۱۳۹۱

دستی که نمی‌لرزد

نقل است که «حسین‌بن منصور» را سیصد چوب بزدند. به هر چوبی که می زدند، آوازی فصیح می‌آمد که: «لاتخف یا ابن منصور»
«شیخ عبدالجلیل صفار» گوید: «اعتقاد من در آن چوب زننده بیش از اعتقاد در حق “حسین منصور” بود. از آن‌که؛ تا آن مرد چه قوت داشته است در شریعت، که چنان آواز می‌شنید و دست او نمی‌لرزید و همچنان می‌زد.»
(تذکرةالاولیا)

سه‌شنبه، بهمن ۰۳، ۱۳۹۱

تسبیح‌ی که «ملاحبیب‌الله» را از قبر نجات داد

«ملا حبیب‌الله شریف کاشانی» صاحب تفسیر زبده «منهج‌الصادقین» سکته قلبی کرد. اهالی کاشان به گمان آن‌که از دنیا رفته‌است، او را غسل داده، کفن نموده و دفن کردند.
درون قبر جریان قلبش بازگشت و خود را در کفن و قبر دید. نیت کرد که اگر از آن مهلکه نجات پیدا کند، یک تفسیر بر قرآن بنویسد.
از اتفاق تسبیح گورکن که تلقین‌خوانی و در قبر گذاشتن میت را بر عهده داشت، در آخرین لحظات در قبر جا مانده بود.
تسبیح یادگاری پدر بود و برایش اهیمت ویژه داشت. شبانه با بیل و گلنگ به جهت برداشتن تسبیح به قبرستان رفت، اما هنگامی که قبر را گشود با «ملاحبیب‌الله شریف» زنده روبه‌رو شد.
تسبیح گورکن، اسباب نجات «ملاحبیب‌الله» شد، و بعد تفسیر «منهج‌الصادقین» نوشته شد.

سه‌شنبه، دی ۲۶، ۱۳۹۱

شاه درون‌مان را بیرون کنیم

انگاره‌ای هست که معتقد است: ایرانی‌ها خوب می‌دانند چه نمی‌خواهند، اما در مقابل اصلا نمی‌دانند چه می‌خواهند.
نمونه دم دستی و ملموس آن همین ریس‌جمهور امروز کشور آقای «احمدی‌نژاد» است که امروزه کاملن مشخص شده که دیگر هیچ کس او را نمی‌خواهد. شواهد هم نشان می‌دهد که حاکمیت هم به زور او را تحمل می‌کند تا دوره ریاست جمهوریش سر‌آید.
اما خود همین ریس‌جمهور شدن آقای «احمدی‌نژاد» ثمره‌‌‌ همان انگاره و خصلت ایرانی است. یعنی انتخاب آقای «احمدی‌نژاد» ثمره نخواستن آقای «هاشمی» بود نه خواستن ایشان.
به عبارت بهتر، در آن انتخابات به جای آقای «احمدی‌نژاد» هر کس دیگری هم رقیب آقای «هاشمی» بود رای می‌آورد. چون مردم «هاشمی» را نمی‌خواستند.
این خصلت باعث شده که جماعت ایرانی همیشه در حال «نخواستن» و اخراج و حذف و نفی و امثال آن باشد و همیشه بهانه شادی‌اش تحقق یکی از این موارد منفی.
شاه رفت ۳۵سال پیش در چنین روزی، بیش از ۹۰ درصد مردم ایران از رفتن شاه شادمان بودند. به جرات می‌توان گفت بسیار کمتر از ۱۰ درصد از این رفتن اندوهگین بودند یا می‌توانستند حدس بزنند که این رفتن ــ فارغ از شخصیت منفی شاه و خاندان پهلوی ــ آبستن چه زیان‌هایی برای کشور است. به همین دلیل بیشترین وقت و سرمایه و انرژی مثبت عمومی ناشی از رفتن شاه به جای آن‌که صرف ساختن شرایط مساعد و بهتری از شرایط زمان شاه شود، صرف جشن و شادمانی برای این رفتن شد.
دست‌ِ‌کم ۴ سال طول کشید تا با سروصدای هواپیماهای جنگی ارتش عراق در آسمان ایران و اشغال بخش قابل ملاحظه‌ای از خاک کشور، تازه جماعت سرمست از رفتن شاه به خود آیند و هوشیار شوند که زنگ شادی تمام شده‌است.
همین خصلت است که وقتی شاهی را از کشور خود بیرون می‌کنند، هر شهروندی به تنهایی خود را بهترین شخص می‌داند که لیاقت دارد بر تخت خالی شاه بنشیند. در چنین فضایی ما یک تخت خالی داریم و به عدد شهروندان کشور شاه. و از آن‌جا که دو شاه در یک اقلیم نگنجند، بسیار سخت می‌شود گنجانیدن مثلا ۵۰ میلیون شاه در یک تخت.
بنابراین تمام وقت و انرژی و هم و غم و سرمایه‌های یک کشور، به جای آن‌که صرف پیشرفت و دانش و تعالی در همه حوزه‌ها شود، صرف این نبرد فرسایشی بر سر سهم از تخت شاه می‌شود.
این می‌شود که بعد از ۳۵ سال، تازه یادشان می‌آید که ۲۶ دی‌ماه ۵۷ شاه رفت، اما شاهی و ادعای ظل‌اللهی و سایه خدا بودنش را با خود نبرد و برای ما به یادگار گذاشت.
هنر من تنها دست گذاشتن بر نقطه ضعف و برجسته کردن آن به قصد بذر یاس و ناامیدی پاشیدن نیست. من خود نیز عضوی از همین جمعیت هستم و اگر ادعای سهم‌الارث و پادشاهی‌ام، از این جماعت بیشتر نباشد، کمتر نیست. اما مهم اینست که تا زمانی که ما درد را نشناسیم، فکر درمان اصلا وجود ندارد. درمان زمانی معنا پیدا می‌کند، که بیمار درد را در وجود خودش متوجه بشود. مرحله بعد نوبت پزشکان و متخصصان امر است که کمک کنند، باد «شاهی» و ادعای میراث پادشاه از کله ما خارج شود.
۳۵ سال پیش در چنین روزی «محدرضا شاه پهلوی» به قول خودش به قصد درمان و استراحت از ایران رفت. هم درمان شد، هم استراحت کرد. به نظر می‌رسد زمان آن رسیده باشد که میراث معنوی برجای مانده از او و خاندانش هم به استراحت بروند.
ما هر کدام در درون خود یک «شاه» داریم و بالقوه آرزوهای بلند و دور و دراز بر تخت نشستن. برخیزیم به بیرون کردن شاه درون خودمان.
این نوشته در جرس این‌جا

یکشنبه، دی ۲۴، ۱۳۹۱

پزشکان فوق‌تخصص قربانی کدام سهل‌انگاری شدند؟


در این‌که عمر دست انسان نیست و زمان مرگ را آدمی نمی‌داند، کمترین تردیدی نیست.
آدمی فقط می‌تواند با عمل کردن به توصیه‌های بهداشتی و امنیتی، سلامتی خود را تضمین نماید، اما نمی‌توان منکر شد که بعضا، آدمی با رعایت تمام اصول بهداشتی و امنیتی و چکاب کامل دوره‌ای علائم حیاتی سلامت خود، و درصد بالای تناسب در نمودارهای سلامت، باز هم اسیر مرگ ناگهانی شده و جان خود را زود‌هنگام از دست داده است. این البته غیر از موارد تلفات جانی است که بر اثر سوانح و حوادثی چون تصادف و سقوط و … گریبان‌گیر مردم می‌شود.
با این‌همه اما اینکه چهار پزشک فوق‌تخصص ناگهان و در یک شب در کنار هم، آن‌هم بر اثر یک بی‌احتیاتی پزشکی، جان به جان‌آفرین تسلیم نمایند، ضمن تاسف‌انگیز بودن، نمی‌تواند موجب تعجب، حیرت و پرسش افکار عمومی قرار نگیرد، و نمی‌توان به سادگی از کنار آن عبور کرد.
ظاهرا توقع عمومی آنست که حواس چهار پزشک فوق‌تخصص، هنگام خوابیدن در یک مکان، بسیار بیشتر از مردم عادی به وضعیت امنیتی و استاندارد وسایل مورد استفاده مکانی که در آن مشغول استراحت هستند، باشد.
 از طرف دیگر به نظر می‌رسد که قربانیان، در منزل یک پزشک مهمان بوده‌اند و مسلما یک پزشک آن اندازه از استطاعت مالی برخوردار هست که هنگام ساخت منزل، تمهیدات امنیتی لازم برای امنیت حد‌اقلی یک مسکن را در ساخت منزل خود لحاظ نموده باشد.
 اصلا یکی از دلایل میزان قابل‌توجه دست‌مزدی که برای طبابت یک پزشک در نظر گرفته و مصوب شده و مورد پذیرش جامعه هم قرار گرفته، تهیه و خرید چنین خدماتی برای افزایش ضریب امنیت جانی آنهاست. چرا که وجود یک پزشک لازمه تضمین امنیت و سلامت عده‌ی زیادی از افراد عادی جامعه است.
 به عبارت ساده‌تر، یک پزشک که در موقع بیماری و خطر به وجودش نیاز بیشتری احساس می‌شود، و وجودش تضمین کننده امنیت برای افراد عادی جامعه است، باید در شرایط امن‌تری سکونت و زندگی داشته باشد، تا خطر کم‌تری او را تهدید نماید. (این البته مربوط به شرایط اضطرار و تهیدستی جوامع است و الا باید همه اقشار جامعه از حداقل‌های امنیتی برخوردار باشند.)
 با همه این ظرافت‌ها و احوال، چهار پزشک فوق‌تخصص که تعدادشان در کشور اندک هست، به سادگی و به دلیل استنشاق گاز منو‌اکسیدکربن ناشی از، یا مصرف وسایل گرمایشی غیراستاندارد، یا نصب غیراستاندارد و ناقص آن وسایل، در یک شب و در کنار هم، جان خود را از دست می‌دهند. آن‌هم بر اثر همان بی‌احتیاطی که همیشه جامعه پزشکی به شهروندان عادی توصیه می‌کند تا در مقابل خطرات آن هوشیار باشند.
آیا چهار پزشک فوق‌تخصص هوشیاری لازم برای استراحت در چنین مکانی را نداشته‌اند؟
آیا وسایل گرمایشی منزلی که جان آن‌ها را گرفت، استاندارد نبوده‌است؟
آیا در ساختمان محل سکونت میزبان، تمهیدات امنیتی و استانداردهای فنی لازم لحاظ نشده است؟
 و یا اینکه همه این پیش‌بینی‌ها صورت پذیرفته، اما جعلی بوده و قربانیان به تضمین‌های جعلی اعتماد نموده و قربانی شده‌اند؟
این اتفاق ناگوار از چندین زاویه می‌تواند مورد بررسی قرار بگیرد. نتیجه این بررسی ممکن است به جواب مثبت به پرسش آخر منجر نشود و بی‌احتیاطی قربانیان دلیل اصلی آن باشد. احتمالی که با پیش‌فرض‌های مطرح شده، کمی غیرممکن می‌نماید.
با این وجود اما نمی‌توان منکر آن شد، که فقر فزاینده و رو به رشد، بیش از پیش باعث می‌شود تا تمام درآمد شهروندان صرف تامین نیازهای اولیه و ضروری شده، و درآمدهای ناچیز آن‌ها به تامین نیازهای امنیتی و خرید کالاهای استاندارد برای مصارف معمولی قد ندهد.
 از طرف دیگر، هزینه تمام‌شده بالای یک کالای مصرفی، در مقابل قیمت فروش ناچیز آن باعث می‌شود که تولید‌کنندگان به جای توجه به اصول فنی و امنیتی استاندارد، برچسب‌های جعلی صادر، و کالای معیوب و ناقص تولید، و در اختیار مشتریان خود قرار دهند. این وضعیت به آسانی به تشکیل یک چرخه معیوب کار ناقص، کلاه‌برداری و فساد در همه حوزه‌ها و ارکان جامعه منجر می‌شود.  
 خروجی و نتایج چنین چرخه‌ی معیوبی، قربانی شدن اخلاق ابتدا و بعد آمار بالای قربانیان حوادث و سوانحی است که قربانیان بی‌گناه آن به چرخه اعتماد جعلی و متزلزل جامعه تکیه نموده‌اند.
ایران نرخ بالای قربانیان ناشی از حوادث اینچنین را دارد. این نرخ هرروز روبه افزایش است. حادثه شهر دزفول و قربانی شدن پزشکان ــ ولو که به این دلایل هم نباشد‌ ــ‌می‌تواند حکم هشداری را داشته باشد که صدای زنگ خطر آن به گوش می‌رسد.
مرتبط:
تصاویری تکان دهنده از جان باختن چهار مسافر در مشهد بر اثر گاز گرفتگی (۱۸+)
مرگ مبهم ۴ پزشک در یک خانه دزفول

کشکی

خوش خطی و خوش سجعی مهر حیثیت اجتماعی و جنبه‌ی ادبی صاحب مهر را آشکار می‌کرد. بنابراین طبقه‌ی اعیان سعی می‌کردند که مهر آن‌ها خوش خط و خوش سجع باشد. برخی اسم پدر خود را هم در مهر ذکر می‌کردند. بعضی هم پاره‌ای آیات قرآن را که با اسم آن‌ها مناسبت داشت مانند (اسمه احمد) یا (انی عبدالله) یا (انه من سلیمان) سجع مهر خود قرار می‌دادند. پادشاهان و ولیعهدان تاج مانندی هم در بالای مهر قرار داده و در آن (الملک‌لله) و در اصل مهر شعری که حاکی از اسم شاه بود می‌کندند که نمونه‌های آن‌را خوانندگان عزیز در سلاطین قاجاریه در این کتاب دیده‌اند.
سادات در مهر خود حسنی یا حسینی یا طباطبائی یا موسوی یا رضوی یا تقوی که دلالت بر تیره‌های آن داشت، بعد از اسم خود می‌آوردند. طبقات پائین‌تر که در جامعه چندان یا هیچ سر‌شناسی نداشتند، فقط بکندن اسم خود بر روی مهر برنجی اکتفا می‌کردند. بعضی هم در دهات بودند که اسم خود را بر روی صابون و حتی کشک هم می‌کندند و بکار می‌بردند. مهر کشکی از همه پست‌تر بود. وقتی‌که می‌خواستند از بی‌اهمیتی نامه وسر‌شناس نبودن آن ذکری بکنند، می‌گفتند مهرش کشکی است. امروز این توصیف را به هر چیز غیر معتبری می‌دهند و ریشه‌ی آن‌‌ همان مهر کشکی است.
شرح زندگانی من «عبدالله مستوفی» ج ۳ صفحه

شنبه، دی ۱۶، ۱۳۹۱

«گمانه‌» شایعات را بی‌رنگ می‌کند

گمانهکمتر ایرانی است که شایعاتی از قبیل:
«سردر سازمان ملل شعر “بنی‌آدم اعضای یکدیگرند” نوشته شده.»
 «پروفسور “حسابی” و “اینشتین” رفیق گرمابه و گلستان بوده و با هم مراوده علمی داشته‌اند»
 «روز ۲۹ اکتبر به نام روز جهانی کوروش نام‌گذاری شده است» 
«اینیشتین به آیت‌الله بروجردی نامه نوشته و به مسلمان شدن مخفیانه‌ی خود اقرار نموده»
و اخباری از این دست را نشنیده باشد و در دل احساس غرور و خوشحالی نکرده باشد.
اما اینکه این اخبار ــ‌ که کمی باور آن سخت است‌ــ صحیح است یا نه، ظاهرا دغدغه خیلی از افرادی که آن‌را می‌شنیده‌اند نبوده و به همین دلیل بلافاصله آن‌را با خوشحالی و غرور منتشر می‌نموده‌اند.
انتشار وسیع و عمومی آن باعث شده باورپذیری آن هم کمی آسان‌تر شده و کمتر کسی به فکر راست‌آزمایی آن‌ها باشد.

اما حقیقت آن‌است که اکثر این خبرها دروغ و شایعه و ساخته و پرداخته ذهن خیال‌پرداز و رویاپرور بعضی از مردم است و متاسفانه بسترهای گسترش و فراگیری آن هم کمی نزد ایرانیان فراهم‌تر.
سایت «گمانه» که در صفحه «درباره ما» توضیح زیادی در مورد خود نداده و فقط به نوشتن گزاره «ستاد مبارزه با چرندیات» بسنده کرده‌است، سایتی است که تلاش می‌نماید ته‌توی خیلی این شایعات را در‌آورده و از چهره حقیقت خرافه‌زدایی نماید.
 صفحه‌ای هم با همین نام یعنی «ستاد مبارزه با چرندیات» در فیس‌بوک دارد که خوشبختانه تا کنون حدود ۶۴۰۰۰ نفر آن را می‌پسندند و مطالب آن را دنبال می‌کنند.
 دست‌اندرکاران این سایت، با جدیت تحسین‌برانگیزی تلاش می‌کنند، اخبار و شایعاتی که باور آن سخت به نظر می‌رسد، اما در سطح وسیعی در بین مردم سینه به سینه نقل و باورپذیر شده، یا از طریق شبکه‌های اجتماعی و وبلاگ‌ها و یا حتی سایت‌ها و خبرگزاری‌های موجه به انتشار و فراوانی آن دامن زده شده را، مورد کنکاش و دقت بیشتری قرار داده، و با جست‌‌وجوی کسی که خبر یا شایعه را از قول او نقل می‌کنند، و اسناد، اماره‌، یا قرینه‌هایی که می‌تواند به کشف حقیقت کمک کند، صحت آن‌را راست‌آزمایی نموده و نهایتا خبر صحیح را در اختیار مخاطبان خود قرار دهد.
 تلاشی که بواسطه آن خیلی از شایعات بی‌ریشه و فراگیر و منتشر شده در بین مردم رنگ باخته و کذب بودن آن اثبات می‌شود.
 روش کاری دست‌اندرکاران این مجموعه که برای کشف حقیقت یک خبر و شایعه انواع ابزار‌ها و اسناد در اختیار را مورد استفاده قرار داده و پازل‌های تاریخی و جغرافیایی یک خبر را به منظور کشف حقیقت با دقت و وسواس ظریفی کنار هم می‌چینند تا به چهره واقعی حقیقت دست یابند ستودنی و شایسته تحسین، پشت‌گرمی و دست‌مریزاد است. خصوصا در فضا و شرایطی که شبکه‌های اجتماعی امکان نشر این‌گونه شایعات و چرندیات را به آسانی فراهم ساخته و شوربختانه در بین جماعت ایرانی، بستر گسترش این‌گونه چرندیات و خرافات و شایعات نیز فراهم‌تر است.
 جای خالی این سایت به شدت احساس می‌شد و اکنون که دوستان قدم پیش گذاشته و کار را آغاز نموده‌اند باید برای‌شان آرزوی موفقیت نموده و خدا قوت گفت.

جمعه، دی ۱۵، ۱۳۹۱

فرزاد صداو سیما

 می‌گم من چندین‌بار با دوست‌دخترم رفته بودم کیش و قشم و ابو‌موسی و ابو‌عیسی و شیراز و خلاصه خیلی جاهای دیگه، هیچ هتلی ما رو راه ندادند. گفتند باید سند ازدواج داشته باشید و ما نداشتیم خب.

می‌خام ببینیم این بنده خدا مجری معروفه (جمشیدی) چجوری بدون سند ازدواج با یه دختر رفتن تو هتل خوابیدن؟
یعنی میخاید بگید بعضی‌ها در برابر قانون هتل مساوی‌ترند؟